Haşim VERGİLİ – Rıdvan DİREKÇİ, PSY
Martin kendini saldığında, tüm bu dünya da kendini onla beraber salıyor gibiydi. Ama her seferinde bunu beceremez ve eski haline dönerdi. Önceleri tüm bu olan biteni kontrol etmeye çabalardı. Ancak kontrol edemedikleriyle yüzleştikçe hüzünlenirdi. Bu da yaşamdan aldığı keyfi düşürürdü. Kontrol edebileceğine dair inancı, en büyük yıkımıydı belki de.
“Nereden gelirdi bu kontrol ihtiyacı,” diye geçirdi Martin içinden. “Nereden gelirdi insandaki bu açıklaması bile yapılamayan bilinç.” Aslında buna verilmiş ve diğer her şeye karşı verilmiş tüm bu cevaplar yalnızca uyuştururdu insanı. Tüm bu düşünceler bir uyuşturucuydu. Hayatının sonuna dek bir cevap arayacak, ancak cevapsız bir şekilde hayatı sonlanacaktı.Oysa elde tek bir cevap vardı ki, o da bir cevabın olmayışıydı.
“Cevabı bulamayışım, cevabın olmayışı anlamına gelir miydi?” diye düşündü kahvesini doldururken. Cevap belki var, belki de yoktu. Ya da tek gerçek, cevabın belirsizliğiydi.
Düşünceleri onu bir çıkmaza daha sokmuştu. Bu belirsizlik çıkmazı ona ağır gelmişti. Belirli bir belirsizlik bile rahatlatabilirdi onu. Fakat belirsizliğin olmaması bile belirsizdi. Korkunçtu tüm bunları düşünmek. İçerisine fırlatıldığı bu uçsuz bucaksız kuyuda tekinsiz hissediyordu. Her şeye rağmen, belirsizliği kabul etmesi, tekrar yaşamasını sağlıyordu. Bir şeyler, yalnızca bu belirsizliği kabullenebilmesiyle yoluna giriyordu.
Bu anlamsızlıkta tuhaf bir ilginçlik vardı. Arayışını bitirdiğinde tamamlanacağını düşünüyordu. Ancak arayışa bel bağlamamış olsaydı hissedebilecekti yaşamdaki bütünlüğünü.
Arayışı bütünlüğünü parçalıyordu belli ki.
Yaşam düşünülmesi gereken bir problem miydi, yoksa yaşanılması gereken bir deneyim mi?
Kendini arayış en büyük illüzyon muydu yoksa?
