Pek çoğumuz onu Kuzey Güney adlı televizyon yapımında canlandırdığı Cemre karakteriyle tanıyoruz. Televizyon dünyasında yaptığı bu başarılı çıkışın yanı sıra ödüllü tiyatro projelerine de imza atan genç oyuncu Öykü Karayel ile sinema, sahne sanatları ve elbette pandemi günleri üzerine konuştuk.
Röportaj: İbrahim Teymur
“Yeni normal” sizin için nasıl gidiyor?
Açıkçası “yeni normal” benim lügatıma pek girmedi. Pandemi bütün dünyayı kritik bir biçimde etkilemiş ve radikal bir değişime sevk etmiş olsa da benim yaşayış tarzım üzerinde büyük bir değişime sebep olmadı. Zaten çalışmadığım her an evimde vakit geçiren biriyim. Sosyal yaşamımıza yerleşen maske takma, sosyal mesafeye dikkat etme kurallarını da pandeminin getirdiği normal gereklilikler olarak çok çabuk kavradım ve gariptir ki o kadar da yabancılaşmadım bu duruma. Şu ana kadar fena halletmediğimi sanıyorum ama pandemiyle birlikte daha da kötüye giden ekonomik düzende belki yeni normaller hayatıma dahil olabilir.
Pandemi sebebiyle gündelik yaşantımız ve iş hayatımız çevrim içi ortamlara taşındı. Bu süreç bir oyuncu olarak sizin mesleki yaşantınızı nasıl etkiledi?
Benim her zaman çok faal bir çalışma düzenim olmaz. Genelde bir sene TV dizisinde oynuyorsam, ertesi sene hemen bir başka TV projesinde yer almayı tercih etmem. Filmlerin çekim süreleri de en fazla iki ay kadar olur ve hemen biter. Pandemi patlak vermeden hemen önce yeni bir projede oynamış ve çekimlerimi tamamlamıştım. Dolayısıyla pandemi olmasaydı da bu süreçte o işin yayınlanmasını bekliyor olacaktım zaten. Tabii ki ilerleyen zamanlar için var olan birtakım projeler pandemi sebebiyle askıya alındı. Onlar için de önümüzdeki yazı bekleyeceğiz gibi görünüyor.
Güzel Şeyler Bizim Tarafta isimli ilk oyununuzdaki rolünüzle 16. Sadri Alışık Sinema ve Tiyatro Ödülleri’nden Efes Özel Ödülü’nü, Tiyatro Eleştirmenleri Birliği’nden de Genç Yetenek Ödülü’nü kazanmıştınız. Kısa süre sonra ise Kuzey Güney ile kendinizi televizyonda ispatladınız. Oyunculuğunuzun beğenildiği ortada, peki siz oyunculuğu neden seviyorsunuz?
Biraz yaş almanın da verdiği bir etki olsa gerek, oyunculuğun asil bir vazife olduğunu düşünmeye başladım son zamanlarda. Çok naif bir amacı var çünkü. O da insanlara bir şeyler hissettirebilmek. Tıpkı tüm sanat dalları gibi. Benim gözümde sanat bütün bir şeydir. İyileştirici bir gücü vardır. Sadece seyircinin değil, icra edenin ya da yaratıcısının da hayatına derinden dokunup, onu değiştirip dönüştürmelidir. Bunun insana bu denli sirayet etmediği durumlarda sanattan bahsedilemez belki de.
Sinema ve tiyatro oyunculuğu seyirciyle farklı mekanlarda, farklı koşullarda buluştuğunuz alanlar. Her ikisinde de başarılı işlere imza atmış bir sanatçı olarak bu iki alan arasında ne tür farklar görüyorsunuz?
Teknik birtakım farklılıklar olsa da prensip olarak değişen bir şey yoktur aslında. Bir oyuncu sahnede farklı oynar, sinemada farklı oynar gibi bir durum söz konusu değil bana göre. Benim hiçbir oyuncuyu sahnede beğenip de sinemada beğenmediğim olmadı. Tiyatroda sahneyi dolduruyordu, ama dizideki oyunculuğu abartılı kaçıyor gibi bir durum bence mümkün değil. İyi oyuncu vardır, kötü oyuncu vardır. Eylem değil ortam değiştiği için doğan birtakım teknik farklılıklara da kolayca uyum sağlayabilir iyi bir oyuncu. Tabii ki farklı disiplinler ve buna göre oluşan koşullar vardır fakat oyunculuk, oyunculuktur.
Yeni Sayfa Online’ın okur kitlesinin büyük bölümünü üniversite öğrencileri oluşturuyor. Onlar adına sormak istiyorum: Yerli sinema sektörünün genç izleyicilerin beklentilerine karşılık verdiğini düşünüyor musunuz?
Ana akım Türk sinemasının yeteri kadar genç seyirciye hitap ettiğini düşünüyorum açıkçası. Fakat burada sosyoekonomik birtakım denklemleri ve yaş gruplarını da işin içine katmak gerekir belki de. Üniversitede okuyan gençlerin taleplerini karşılıyor mu yerli TV ya da sinema yapımları? Tabii ki yetersiz kalıyor. Çünkü ikisinde de arz-talep mekanizması etkili bir rol oynuyor. Ancak bağımsız sinemanın bu denklemin dışında olduğunu söyleyebiliriz.
